ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΥΡΙΣΕ...ΚΑΙ ΦΥΤΡΩΣΑΝ ΣΑΜΠΡΙΝΕΣ. ΟΡΙΤΖΙΝΑΛ...

ΚΑΙ ΓΟΥΟΝΑΜΠΙ ΥΓΡΕΣ ΜΕΣ ΤΙΣ ΠΙΣΙΝΕΣ

και επειδη εγω στιχακια κουλτουριαρικα και πεζομαλακιες που γραφονται συνηθως δεν ξερω μιας που ειμαι χαμηλης πνευματικης σταθμης,θα σας γραψω ενα τραγουδακι που μου θυμιζει κατι που αγαπω ...


αβάνταρα τον διάσκαντζο,να μου την εγυρισει
που εγκαψη εχω βαθεια για ενα της γαμ...σι

βασικα μου την καρφωνει ιδιαιτερα οταν ολοι μπαινουν σε ενα μπλογκακι και ξεκαυλ....δηλαδη στομα δεν εχουν να τα πουν εκει που πρεπει?και τους λυπαμαι πραγματικα προπαντων για την ελειψη θαρρους,και για το οτι κρυβονται πισω απο ενα πληκτρολογιο και μια οθονιτσα αλλος 7ιντζι αλλος 20αρα ,δε γαμιεται....

βγες και πες το κοριτσακι μου καταμουτρα,βγες και πες το φιλε μου χωρις να μασας.στα μουτρα.κοιτοντας τον αντιπαλο στα ματια.μονο τοτε θα κερδισεις.γαματο το μπλογκακι και το καθε παραθυρακι του ιντερνετ πες το απο καπου αλλου...

κι ομως εγω κανω κριτικη...α χα καλο εεεεεεεεεεεεεεε?

Ζούμε σε μία εποχή που:

Οι άνθρωποι δίνουν τα χέρια, αλλά εκείνα δε γυαλίζουν από την καθαριότητα.
Ο λόγος είναι αντίλογος χωρίς περαιτέρω συζητήσεις.
Η υποσχέσεις είναι μόνο εμπλεκόμενες λεξούλες για να χαϊδευτούν αυτιά.
Η ευθύτητα θεωρείται πεσιμισμός, κακή συμπεριφορά και εγωισμός, ενώ η ευθεία συναντάται συνήθως στο βιβλίο των Μαθηματικών της Α' Δημοτικού.

Δηλώνω ευθαρσώς πως όσο αντέχω θα γουστάρω και θα αγαπώ με όλη τη δύναμή μου:

Τους άντρες που είναι Άντρες.
Τις γυναίκες που δεν είναι γυναικούλες.
Τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως γένους, ύψους, μήκους ή βάρους που ξέρουν να κοιτούν στα μάτια ακόμη κι όταν λένε ανέκδοτα.
Όσους έχουν τα... αρχεία, να είναι τίμιοι, ειλικρινείς και σταθεροί στις απόψεις τους.


Στο κάτω κάτω της Γραφής:

Ε, ναι ρε γαμώτο!

Μ' αρέσει το ροζ, μικρό συννεφάκι μου. Το έχω φτιάξει μασώντας απίθανες ποσότητες τσιχλόφουσκας. Όσοι πιστοί προσέλθετε.

Ζητούνται Άνθρωποι.

Τόλμη

Τόλμη άτολμων τολμηρών ανθρώπων.
Σε ρυθμούς τζαζ.
Μέσα σ΄ένα βράδυ κόντρα στα συνηθισμένα.
Γύρω γύρω φιγούρες, να χορεύουν,
στολισμένες από ανθρώπινο χέρι,
έχοντας μοναδικό σκοπό να γυρίζουν.
Γύρω γύρω.
Γύρω γύρω από σκιές, από δέντρα, από ταξίδια που δεν έγιναν.
Από ευχές που ποτέ δε βγήκαν αληθινές.
Από δυο χέρια που ερωτεύτηκαν.
Γύρω γύρω, ολόγυρα, σταματώντας για λίγο τον τρελό στοβιλισμό τους.
Σε μια στροφή, λίγο πριν το περίπτερο της μοναξιάς,
η ζέβρα του ελέφαντα και του λιονταριού κάλεσε τη μέγιστη ευθύνη.
Τις υποσχέσεις να ενώνονται με τα μάτια που καίνε.
Ανθρώπων άτολμων.
Ανθρώπων τολμηρών.
Που γεννήθηκαν για να αγαπούν.
Κι όλο γυρίζουν. Και σταματούν.
Ευτυχώς.

Τόλμη.

Στρογγυλές με καμπύλες, ευθείες γραμμές με τόνους ψαρευτικούς και τόνους γραμματικούς, διφορούμενες έννοιες, στίξεις και παύλες, τα πάντα όλα. Για δάχτυλα που με θράσσος έλεγαν πως χτύπαγαν αυτά που τα χείλη αδυνατούσαν. Μέχρι που τα κύτταρα με αυτή τη μαγική δύναμη -που οδηγεί τα όργανα σε ένα ντελίριο έξω από τα πρέπει του σώματος-, ξύπνησε αισθήσεις απατηλά όμορφες για να ναι η πραγματικότητα μιας και μόνο ανάσας τα πάντα όλα έπεσαν γυμνά, κι ανίκανα να υποκλιθούν λένε τα ίδια πάλι και πάλι. Ντροπιασμένα βλέπουν αιμάτινους ιστούς να δίνουν ροπή σε αυτά που καμία στίξη, και στρογγυλή καμπύλη ή αριθμός μπορεί να πει. Λόγια, αριθμοί και λέξεις το τίποτα μπροστά στο μεγαλείο. Αυτό που ούτε ακτινογραφικοί χάρτες ούτε οροί αλήθειας μπορούν να αποκαλύψουν, να αποκωδικοποιήσουν, να υποτάξουν. Τώρα μόνο στα μάτια μπορώ να σε κοιτώ και στα χείλη να σε χαζεύω, ελπίζοντας πως εκείνη η μαγική ενέργεια που κίνησε κάποτε το σύμπαν, θα φέρει αέναα στα όργανά σου που πληκτρολογούν νέους κώδικες και λεξικά για την ερμηνεία της πραγματικής αγάπης, άλλη λίγη από αυτήν την ασήμαντη στο χαρτί λέξη. Οχι δεν θα την γράψω.

Kόκκοι καφέ στο στόμα…
Σιρόπι στη παλάμη
Πόνος στο μυαλό
Βαρέθηκε τις πολύβουες ανατρεπτικές σκέψεις
Θεαθήναι
Με κοντές τουαλέτες
Φανταχτερά χρώματα
Όλα τίποτα
Κανείς δεν γελάει μαζί σου
Και γω θεά
Να πεθάνω αυτή τη στιγμή
Σε ένα παράπονο αντίστασης κατά της αρχής
Που κανείς δεν μπορεί να αισθανθεί
Για να νιώσει
Τη μαγεία να έρχεται μαζί με τις φωνές
Και το κλάμα
Ανήμπορη στιγμή και τόσο μόνη
Γεννήθηκε τόσο μόνη
Και τέτοια πεθαίνω κάθε βράδυ

δεν εχω καταλαβει κατι? το πόσο γυναικα εισαι εξαρταται απο τα κιλα?
π.χ. ειμαι 60 και παιρνω 2 κιλακια και γινομαι 62 ή 67 αυτο με κανει ανεπιθυμητη απο τη στιγμη που ημουν επιθυμητη? προς το ιδιο ατομο φυσικα.

δηλαδη ρε φιλε,καθε κιλο που παιρνω ειναι και αφαιρετικο της αγαπης που μου ειχες?

πως κοστολογηται αυτο?σκατα ορθογραφια...

ενας μαθηματικος παιζει?????

ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ ΚΑΛΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ...

Αμήν...

ΜΙΣΩ

Μισώ τους μιζερους ανθρώπους
Μισώ αυτους που δεν προσπαθουν να κάνουν τίποτα παραπάνω για να καλυτερευσουν τη ζωη τους,και τα ριχνουν ολα στη μοιρα
Μισώ αυτους που επιμενουν να ασχολουνται με τελειωμενες υποθέσεις
Μισώ τους καθυστερημενους,μονοχνωτους,κουτσομπολιδες τυπους...

Είμαι έτοιμη να βγάλω τα χειρόγραφα του ανέκδοτου βιβλίου της μιας και τις εφηβικές επιστολές της άλλης στο σφυρί. Για την τρίτη δεν έχω ιδέα αλλά κάτι θα βρω. Ειμαι έτοιμη να βάλω αγγελία για νέους συνέταιρους. Και να κάνω κόπι πέιστ τη δήλωση της Σάρον Στόουν για τους οργασμούς που έχει παίξει σε όλα τα μπλογκ της χώρας. Είμαι ετοιμη να κάψω τα δολάρια του θείου από την Αμερική και να φτιάξω κώλο σαν την πελοπόννησο σκυμμένη στο μποστάνι. Να βάλω φωτιά σε όλα τα κολάζ και τους υπολογιστές με τα έργα φώτοσοπ. Να μπω στο Νικόπολις και να σπάσω τους μπιντέδες. Να μπω στο μπάνιο και να γράψω στα πλακάκια με ανεξήτηλο μαρκαδόρο τους λόγους που δεν πρέπει να νοικιάσει κανείς αυτό το διαμέρισμα μετά από μένα. Να φτιάξω φόλα για κατσαρίδες. Και ποντικοπαγίδες για πρώην. Ο τρόπος που μου την πέφτετε κάθε τρεις και λίγο όλα αυτά τα χρόνια δεν μαρέσει. Θα σας πάρει και θα σας σηκώσει. Ολους. Εκτός από έναν. Ναι έφτασα. Και νιώθουμε και γω κι αυτό κομμάτια. Για πάρτη σου και τα δύο να μας κάνεις το δεύτερο σου κολάζ ενώ θα κοιμόμαστε. Κι όταν ξυπνήσω θα αναζητήσω τις συμπρωταγωνίστρίες μου. Δεν είμαι δα και η Βουγιουκλάκη. Ουτε καν η Κατερίνα Παπουτσάκη.

Oρκοι στον μαγικό καλοκαιρινό αγέρα που τους παρασύρει στην πλουμιστή αυλή και κάνει το φτερό εκείνο το μαύρο που θυμάσαι να λαμποκοπάει, να πετάει ακόμα ψηλότερα. Δεν είσαι προφήτης των κακών. Ούτε του έρωτα του ψηλότερου που πέφτει με δύναμη από εκεί στις χαμηλότερες πεδιάδες στο λιβάδι το κατηφορικό, στο στήθος μου. Οι άνθρωποι μαύροι τους σιχάθηκαν ακόμα και τα κατακάθια των χυμών που μυρίζουν αλκοόλ και η απελπιστική ανάγκη για επαφή όπως και το όνειρο που κάνει το φτερό να μη θέλει να σταματήσει πουθενά. Τωρα θα παρασυρθεί ξανά χωρίς να βρίσκει στέγη για φόρα, για σενάρια δημιουργικά ή φιλιά για τους μικρούς. Τόσο μικροί πια όλοι που αναρωτιέται αν η ανυπόφορη αγάπη βάφει τα πρόσωπά τους με λευκές πούδρες ή τα κάνει ακόμα πιο εμετικά. Οξύμωρη αγάπη. Κάνει το φτερό όλους να τους μισεί και όλους να τους θέλει παιχνίδια αρκουδάκια στο λαιμό για λόγια. Λόγια να λέει πως χορταίνει η αβάσταχτη πείνα που φτάνει τον πόνο και τις εκκωφαντικές πρόβες της ορχήστρας μέχρι το κόκαλο. Πονάει κι εκείνο. Τι ήθελα να πω… Ένα οξύμωρο πάλι αγαπώ για το φτερό που δεν θα πιάσει το χέρι να φιλήσει ποτέ κι έτσι θα παρασύρει γύρω του μαύρους εμετούς, προφήτες του έρωτα και του κακού, κατακάθια χυμών και μίσος. Μίσος για ψεύτικα λόγια και αράδες αλήθειες που καμιά καρδιά από πέτρα δεν αποκρυπτογραφεί για τη λύση κανενός γρίφου ευτυχίας. Χίλια πέτρινα κομμάτια. Όλα παρά το βάρος, να τα παρασύρει ο μαγικός καλοκαιρινός αγέρας…μαζί και το φτερό.

Ένας που έχει χωρίσει από τη γυναίκα του, δέχτηκε ένα σωρό κατηγορίες από τους φίλους του, που τον ρωτούσαν: Μα δεν ήταν τίμια; Δεν ήταν καλή; Τότε εκείνος, βγάζοντας το παπούτσι του, τους ρώτησε αν έβλεπαν ότι ήταν καινούργιο και γερό. Και όμως, κανένας από σας δεν μπορεί να μου πει που με χτυπάει.

"Πλούταρχος" ...o άλλος.

εσυ,εγω,αυτη και η αλλη

εγω λαικια ,εσυ ποιητικη και κουλτουριαρα, αυτη χαβαλετζου και η αλλη του δρομου...
και οι 4 εχουμε κατι κοινο.και δεν ειμαστε μονες,ουτε οι μονες.υπαρχουν και αλλες πολλες που εχουν βιωσει τον ιδιο φοβο ,εναν μαλακα να τις εκβιαζει,,γιατι ετσι νιωθει καλα ετσι νιωθει οτι επιβεβαιωνεται μιας που το ακυρο που του εσκασες ηταν πολυ χοντρο γι αυτον.ποιον τον αντρακλα αυτον εσυ εσυ να τον πληγωσεις ποια εισαι εσυ?χαχα... δεν θα με ενοχλουσε σε αλλη περιπτωση το ξερεις. δεν δεχομαι εκβιασμο και τρομο απο κανεναν καραγκιοζη.στιγμιαια ομως μεχρι να το συνηδειτοποιησω σκεφτικα.ρε δεν ειμαι μονη,αν κανει κακο σε ανθρωπο που αγαπω,αν,,,?

μετα απο ωρες ,μερες,μηνες ξυπνας. μπορει να σου παρει λιγο καιρο παραπανω ομως ξυπνας,πρεπει να ξυπνησεις.και συνηδειτοποιεις οτι αν ηταν τοσο ευκολο ο καθε καργιολης να μπορει να σου κανει κακο,τοτε θα κυκλοφορουσαμε ολοι στους δρομους γυμνοι,με ενα μπαζουκα στο χερι θα σκοτωναμε και θα βιαζαμε οτι βρισκαμε μπροστα μας,θα ειμασταν ζωα.... ρε φιλε εισαι???

θυμα

μηπως τελικα ειμαι θυμα?μηπως εισαι και συ?μηπως οι αλλοι ειναι θυματα ΔΙΚΑ μου?

χτυπαει τηλεφωνο.η μικρη αραχνουλα κρυφτηκε στο κελυφος της χελωνας,και ως διαμαγειας μεταμορφωθηκε σε πεταλουδα. καλο ε?χα χα . 1-0

Η γυναίκα βγάζει τη πιξελωτή της γλώσσα με κοιτά σαν όφις έτοιμος να μου προσφέρει το μήλο της ηδονής και μετά την καταπίνει με ικανοποίηση δύστοκη αλλά σημαντική. Φευγιό σημαίνει πάλι η μικρή εικονίτσα από τη κόκκινη κατεστραμμένη της φωνή στα ψηλά απόκρημνα βράχια του μυαλού μου. Τι να πρωτοαπαντήσω σε όλους τους μικρούς διαβόλους των ψηλών εβερεστ, εκεί πάνω στην παγωμένη μου άμμο; Τα χρυσά μου σανδάλια που ολισθαίνουν στις ανηφόρες καίγοντάς μου τα άκρα χέρια- πόδια, τα χοντρά παλτά που με καταχώνιασαν σαν σκώρο για χρόνια μέσα στην υγρή πέτρινη σπηλιά λίγο πάνω από την ασημένια ξέπνοη κορυφή. Αναστεναγμοί αποκρουστικοί που βρωμάνε τη πικραμένη μου χολή για τη ματαιότητά της. Ομορφη να λες είναι λίγο. Καυτή λάβα που θα δροσίσει τα μωβ νύχια από τη κάψα της επιτάχυνσης αιώνων. Ευνοώντας όχι μόνο εκείνα, αλλά προπαντώς εκείνες. Εκείνες που μόνο πιτσιλωτές γλώσσες έριξαν εθιμοτυπικά στο μυστήριο τούτης της ανάβασης. Για εκείνες τίποτε άλλο. Μόνο η σημαία που θα ανεμίσει έχοντας πάνω καρφιτσωμένο ότι απέμεινε από τα απανθρακωμένα μου ακρα.