Oρκοι στον μαγικό καλοκαιρινό αγέρα που τους παρασύρει στην πλουμιστή αυλή και κάνει το φτερό εκείνο το μαύρο που θυμάσαι να λαμποκοπάει, να πετάει ακόμα ψηλότερα. Δεν είσαι προφήτης των κακών. Ούτε του έρωτα του ψηλότερου που πέφτει με δύναμη από εκεί στις χαμηλότερες πεδιάδες στο λιβάδι το κατηφορικό, στο στήθος μου. Οι άνθρωποι μαύροι τους σιχάθηκαν ακόμα και τα κατακάθια των χυμών που μυρίζουν αλκοόλ και η απελπιστική ανάγκη για επαφή όπως και το όνειρο που κάνει το φτερό να μη θέλει να σταματήσει πουθενά. Τωρα θα παρασυρθεί ξανά χωρίς να βρίσκει στέγη για φόρα, για σενάρια δημιουργικά ή φιλιά για τους μικρούς. Τόσο μικροί πια όλοι που αναρωτιέται αν η ανυπόφορη αγάπη βάφει τα πρόσωπά τους με λευκές πούδρες ή τα κάνει ακόμα πιο εμετικά. Οξύμωρη αγάπη. Κάνει το φτερό όλους να τους μισεί και όλους να τους θέλει παιχνίδια αρκουδάκια στο λαιμό για λόγια. Λόγια να λέει πως χορταίνει η αβάσταχτη πείνα που φτάνει τον πόνο και τις εκκωφαντικές πρόβες της ορχήστρας μέχρι το κόκαλο. Πονάει κι εκείνο. Τι ήθελα να πω… Ένα οξύμωρο πάλι αγαπώ για το φτερό που δεν θα πιάσει το χέρι να φιλήσει ποτέ κι έτσι θα παρασύρει γύρω του μαύρους εμετούς, προφήτες του έρωτα και του κακού, κατακάθια χυμών και μίσος. Μίσος για ψεύτικα λόγια και αράδες αλήθειες που καμιά καρδιά από πέτρα δεν αποκρυπτογραφεί για τη λύση κανενός γρίφου ευτυχίας. Χίλια πέτρινα κομμάτια. Όλα παρά το βάρος, να τα παρασύρει ο μαγικός καλοκαιρινός αγέρας…μαζί και το φτερό.