Σάλτα και γαμήσου

Έχουν αφηνιάσει τα αρσενικά τελευταία ή μου φαίνεται;

Μέχρι πρότινος συνήθιζα να γνωρίζω ανθρώπους, τελευταία βλέπω μόνο τέρατα που θέλουν να κατασπαράζουν γυναίκες.

Όντας εξαιρετικά κακομαθημένη, με δύο σχετικά μακροχρόνιες σχέσεις, όπου ο σεβασμός, η προστασία και το προδέρμ είχαν πρωτεύοντα ρόλο, αρχίζω να χάνω τη μπάλα βλέποντας τύπους που την έχουν δει greek lovers και αντιμετωπίζουν την κάθε γυναίκα λες και είναι μία ακόμη από το σωρό, ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε και όλα τα συναφή. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι εκ πρώτης όψεως το έγκλημα δεν διακρίνεται, είναι διατεθειμένοι να παίξουν όποιο ρόλο χρειαστεί προκειμένου να κερδίσουν το θήραμα και πίσω από το προσωπείο του τρυφερού και γλυκού άνδρα προβάλλει το τέρας που αρχίζει να συμπεριφέρεται σαν αγροίκος που τον είχανε κλεισμένο σε μία σπηλιά χωρίς σεξ, χωρίς τροφή και νερό και ξαφνικά βγήκε στον έξω κόσμο και ανακάλυψε ότι «ούγκα ούγκα γυναίκα έχει βυζιά και κόλο».

Κι εκεί που σε ζάλιζε μέρα νύχτα με μηνύματα και τηλεφωνήματα λέγοντάς σου πόσο σε σκέφτεται και πόσο του λείπεις, ξαφνικά, μόλις δέσει το γάιδαρο ή μόλις πάρει αυτό που κυνήγησε μετά μανίας και ικανοποιήσει τον ανδρισμό του και το φουσκωμένο του εγώ, το γαμημένο το κινητό δε χτυπά ποτέ κι εκείνος όλο απασχολημένος είναι ή κοιμάται. Και άμα πεις και τίποτα, είσαι γκρινιάρα ή προβληματική και κρεμιέσαι πάνω του.

Όταν εσύ κύριε με βομβάρδιζες μέρα νύχτα με sms εγώ σου είπα τίποτα; Όταν κατσικονόσουνα στο σπίτι μου ενώ έπρεπε να κοιμηθώ γιατί το πρωί είχα δουλειά σου είπα ότι με καταπιέζεις;

Και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό, αφού οι περισσότεροι ούτε καν φαίνονται ότι θα μεταλλαχθούν σε τέτοιου τύπου κτήνη και θα σου ρημάξουν την ψυχούλα σου και τις ελπίδες σου ότι βρήκες τον γλυκό εκείνο άνθρωπο με τον οποίο αν μη τι άλλο θα περάσεις καλά.

Δε ζητήσαμε δέσμευση κύριοι, δε ζητήσαμε όρκους αιώνιας αγάπης, δε ζητήσαμε ταξίδια και λεφτά και μεγάλη ζωή. Έναν άνθρωπο να μπορεί να νιώσει ζητήσαμε, που να θέλει να μοιραστεί πράγματα και να περάσει καλά. Αλλά με τέτοια αρρωστημένα μυαλά που υπάρχουν, η συναισθηματική αναπηρία έχει γίνει μάστιγα.

Και επειδή δεν είμαι από τα κοριτσάκια που θα κλάψουν στη γωνιά τους, παίρνω ανάποδες και αρχίζω και τα χώνω, μήπως και το ζώο συνέλθει και τουλάχιστον την επόμενη φορά συμπεριφερθεί με περισσότερη σύνεση. «Είσαι άλλος ένας μαλάκας που δεν είναι άξιος ούτε να αγαπήσει, ούτε να αγαπηθεί, είσαι ζώο, είσαι ένας γελοίος καραγκιόζης που ανοίγει το στόμα του και δεν ξέρει τι λέει και πού το λέει, σάλτα και γαμήσου».

Λιτσα θα σε κάνω νταουλοουντ...

Με το ζόρι παντρειά...

Την Παρασκευή είχαμε γάμο. Ήμουν μια απ' τους δύο κουμπάρους.
Την Πέμπτη φαγητά με τους κουμπάρους που ήρθαν από Βόρεια και την Τετάρτη κρεβάτι. Το γλέντι όμως ξεκίνησε από την περασμένη Παρασκευή που είχαμε το μπάτσελορ της νύφης, εξ' ου και η χρονολογική τούμπα. Ωραία μέχρι εδώ... "Και τί με νοιάζει εμένα;" θα με ρωτήσεις και δίκιο θα έχεις.

Δε θα σε αφήσω παραπονεμένο αναγνώστη μου (λαέ μου) και θα δώσω αμέσως τροφή στην τερατώδη φαντασία σου. Ο γάμος πρώτα απ' όλα άλλαξε ημερομηνία απ' την ώρα που ο Κ.Κ.Ε. (ο Κωνσταντίνος Καραμανλής της Ελλάδος - μην πάει αλλού ο νους σου) αποφάσισε με το έτσι θέλω να κάνει εκλογές. Άντε και βρήκαμε ημερομηνία. Άκυρα φυσικά τα προσκλητήρια με άνω των 50 ατόμων απώλειες, που εννοείται πληρώθηκε το κέτερινγκ για αυτούς κι ας μην ήρθαν λόγω ημέρας. Στη συνέχεια έχουμε και λέμε:

Στο μπάτσελορ πλακώθηκαν 3 φίλες μεταξύ τους για να μην κάτσουν λέει στο ίδιο τραπέζι και θιχτεί η μια για τις παπάρες που έλεγε η άλλη στα 18 της. "Ναι χρυσή μου", λέω εγώ ο έρμος ο πυροσβέστης (αλήθεια γιατί δεν υπάρχει το θηλυκό του "πυροσβέστη"; ) "η κοπέλα τότε ήταν 18, τώρα είναι 33, μάνα με δυο μωρά παιδιά!". "Δεν παίζει ρόλο" ήταν η απάντηση που έλαβα "και μη μας βάλεις στο ίδιο τραπέζι θα γίνει της μουρλής". Έσκισα λοιπόν το πλάνο των τραπεζιών και ξανάκατσα και το έφτιαξα απ' την αρχή βρίζοντας με ό,τι γαλλικό έχω στην εγκεφαλική κατοχή μου.


Φτάνουμε στην Παρασκευή (όχι τη Μεγάλη, την άλλη του γάμου). Εδώ αρχίζει το μεγάαααλο πανηγύρι:

Πρώτον: Ήμουν έτοιμη να μου πλακώσουν οι Ρώσοι, να έρθει ο κύκλος, να... ό,τι ασίχαστο βάλτο εσύ για να το καταλάβεις. Μετάφραση: Το φόρεμα που ανακάλυψα τελευταία στιγμή και αγόρασα ενώ το στένεψα με έκανε να μοιάζω σαν παραγεμισμένος λουκουμάς. Είμαι που είμαι, απέγινα η γυναίκα!

Δεύτερον: Παρασκευή πρωί ο άτακτος, καυστικός αφρός της αποτρίχωσης, έχοντας δημιουργήσει τη δική του προσωπικότητα, βρήκε στόχο το αριστερό μάτι και όχι το χέρι μου που ήταν ο αυτοσκοπός. Μετά από αρκετό κάψιμο, αλλοίωση στην όραση και παρακαλετό στο Θεό, τελικά αποφάσισε να μη με πολυπονέσει και να μην πάω στον οφθαλμίατρο που μου είπε ότι με περιμένει το απόγευμα.. Μα το απόγευμα;;;

Τρίτον: Παρασκευή πρωί η νύφη μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι δεν έχει μανικιουρίστα, γιατί το προηγούμενο βράδυ πέθανε ο κουνιάδος της και δεν άντεχε με το ψυχολογικό βάρος να τρέχει να φτιάχνει το χέρι της κάθε καημένης νύφης.

Τέταρτον: Ξεκίνησε η φίλη μου και πήγε σε μια άλλη μανικιουρατζού. Γυρνώντας όμως, την ώρα που βγάζει αλάρμ για να κάνει τη μανούβρα ώστε να παρκάρει στο γκαράζ βζντααααααααπ έρχεται μια φουριόζα και της κάνει τον προφυλακτήρα κατσαρό!

Πέμπτον: Η εν λόγω τύπισσα με το που κατέβηκε η νύφη - φίλη μου για ανταλλαγή στοιχείων έγινε σαφέστατα μπουχός αφήνοντάς την πίσω να ωρύεται και να ακυρώνεται η δουλειά της μάσκας "χαλάρωσης - κόντρα στις ρυτίδες - πανάδες- ξεκουραστείτε μια και καλή" που είχε βάλει αποβραδύς.

Έκτον: Ξεχάσαμε τις λαμπάδες για την εκκλησία. Ακόμη αγνοείται η τύχη τους.

Έβδομον: Στο τραπέζι του γάμου για να με περιποιηθούν, ενώ είχε ωραιότατο ψαράκι, γαρίδες και σολωμό, με πλάκωσαν στο γουρουνόπουλο, στο αρνί και στο κοκορέτσι με ένα τεραστίων διαστάσεων, αγχωτικό πιάτο, τιγκαρισμένο μέχρι το Θεό, τόσο που δε μπορούσες ούτε να βρεις μια ακρούλα να ακουμπήσεις για να κόψεις. Και ναι...δεν τρώω τέτοιου είδους κρέατα και κυρίως ντράπηκα να τους το φορέσω κολλάρο και να τους ζητήσω το φαγητό που ήθελα.


Και μετά ερωτώ η δύστυχη γυνή: Αξίζει να βλέπεις τα σημάδια που βαράνε όχι μόνο καμπανάκια, αλλά και γκονγκ απ' αυτά των Σούμο;


(η φωτο είναι απ' το www.lifo.gr)

Σου πήρα ένα στυλό φακό. 20 ευρώ μου ζήτησε ο Πακιστάν και γω του κανα παζάρια στο μισό. Τελικά όταν το έχωνα στη τσάντα μου σκέφτηκα πως μπορούσα και καλύτερα. Πάντα μπορώ και καλύτερα. Η κατάρα του τελειομανή. Εχει ένα εξάρτημα που όσο το γυρνάς τα σχήματά του στο ταβάνι αλλάζουν και άμα το βγάλεις εντελώς η γραμμή του λέιζερ φτάνει να σε πετύχει στη καρδιά και να κερδίσω από εδώ, τη μάχη που δίνουμε. Εγώ θα κάνω τον Λούκι Λουκ. Με σβηστά τα φώτα φέρνει τα αστέρια στο ταβάνι. Έναν έναστρο ουρανό στο χώρο σας. Με αγάπη από εμάς για εσάς. Τα αληθινά αστέρια βρίσκονται εκεί έξω. Όπως εκεί έξω βρίσκονται και τα περισσότερα ψέματα. Ο όμορφος κουρδιστός κόσμος τους. Που είναι απελπιστικά μονότονος και άδειος, γεμάτος παχουλές υποσχέσεις για να τρέφεται το μυαλό με ψευδαισθήσεις ευτυχίας. Με αυτό το γκατζετάκι όμως μπορείς να φυτέψεις τα αστέρια στο πάτωμα και να φτιάξεις αληθινές ψευδαισθήσεις. Να χωρέσει όλη μας η ζωή σε ένα δωμάτιο. Και να αρκεί αυτό. Εμένα θα μου αρκούσε αυτό. Γιατί όταν είμαι μαζί σου, είμαι ευτυχισμένη με το ΤΙΠΟΤΑ. Μέσα σε αυτό, βρίσκονται όλα.

It just ain't fair - this thing called loving
When one step there and the other feels nothing
I would have done anything for you
I still love you, baby I adore you

Πάντα έλεγα ότι δε μου αρέσουν τα παρακλητικά τραγούδια των χωρισμών, αυτά που σε κάνουν ράκος και τσαλακώνουν εγωϊσμό και αξιοπρέπεια, ότι έπρεπε να ξεμπερδεύω αποφασιστικά και με συνοπτικές διαδικασίες και... case closed! Χωρίς δράματα και κλάματα και πάνω από όλα προστατεύοντας το πολύτιμο εγώ μου.

Όμως τελικά τι είναι ο έρωτας αν δεν είναι άνευ όρων παράδοση του εγώ μας; Εκεί που δεν υπάρχεις, εκεί που η λογική δε χωρά, εκεί που όσα χιλιόμετρα κι αν έχει γράψει το κοντέρ των εμπειριών σου νιώθεις σαν να γεννήθηκες χθες και το μυαλό σου είναι άδειο από πρέπει. Σαν το μικρό παιδί βουτάς το χέρι σου στο γλυκό χωρίς να σκέφτεσαι αν το βάζο θα πέσει από το ράφι και θα σπάσει. Kαι το ζεις στο ζενίθ.
Έχω αρχίσει να πιστεύω πως αν κάποιος αρχίσει να βάζει λογική, στρατηγικές και κοινωνικές επιταγές σε αυτό το θεϊκό που γεννιέται όταν δύο άνθρωποι ερωτεύονται, τότε ο έρωτας παύει να είναι έρωτας είναι κάτι άλλο πιο μικρό και πιο καθημερινό, χάνει τη μοναδικότητά του, γίνεται μία από τα ίδια. Κι αν θέλεις να ζήσεις μια ζωή συμβατική, κι αν η κοινωνία και όχι το μέσα σου είναι αυτή που σου υπαγορεύει τις επιλογές σου και τα βήματα που κάνεις με το ταίρι σου, τότε χάνεις τη θεμελιώδη ουσία του έρωτα, που είναι η απόλαυση του να δίνεις όλο σου το είναι σε εκείνον που κάνει την καρδιά σου να χτυπά δυνατά και τα κύτταρά σου να τον ζητούν κάθε στιγμή. Αν πάλι μέσα σου έχουν φυτρώσει τα ζιζάνια εκείνα, οι μελίγκρες του έρωτα από τις εμπειρίες του παρελθόντος που δεν σε αφήνουν να αφεθείς, γιατί φοβάσαι, γιατί δεν εμπιστεύεσαι, γιατί κάτι τριβελίζει το μυαλό σου και σου λέει ότι πρέπει να κρατάς πισινή, τότε λυπάμαι, το τρένο με προορισμό τον έρωτα θα αρχίσει να αλλάζει κατεύθυνση και αν όλα αυτά στην πορεία δεν φύγουν θα καταλήξει σε ένα ερειπωμένο χωριό γεμάτο σκιές από το παρελθόν που θα είσαι πιο μόνος από πριν κι όλο πιο μόνος.
Κι όπως οι μεγάλοι έρωτες προσφέρουν μεγάλες στιγμές, έτσι και οι μεγάλοι χωρισμοί οδηγούν σε ναυάγιο και πόνο αναπόφευκτο, σε ψυχική αιμορραγία που μπορεί να πάρει καιρό, σε τσαλάκωμα του εγωϊσμού και της αξιοπρέπειας. Τότε είναι που έρχονται τα τραγούδια αυτά να αποθεώσουν το μεγαλείο της πτώσης.
Αναρρωτιέμαι όμως, τα άλλα τραγούδια, που ακούγονται σαν όρκοι αιώνιας αγάπης, κατά πόσο τελικά επαληθεύονται;

New buddy in da club

Νομίζω θα πρέπει να αυτοσυστηθώ πρώτα, αφού η φίλη μου η Βανέσσα αποφάσισε να με βάλει στο «κουμ καν», παρόλο που της είπα ότι δεν ξέρω από χαρτιά.
Είμαι η Κατερίνα. Η καθημερινότητά μου κινείται μεταξύ Αλμούνια, πρώην ανατολικού μπλοκ, ενός εξαρτησιογόνου video game και εντατικής έρευνας για την ολοκλήρωση της διδακτορικής μου διατριβής πάνω στον Έλληνα μαλάκα και την κατινιά σε όλες τις εκφάνσεις της. Α, και πολύ Φέισμπουκ, το οποίο αποτελεί πολύτιμο εργαλείο για τις παραπάνω ενασχολήσεις μου.
Η εμπειρία μου στον κυβερνοχώρο ξεκινά από τα τέλη της περασμένης δεκαετίας, όταν ο πατέρας μου επέμενε να βάλω αυτό το ρημάδι το Ίντερνετ στο pc μου, που αποτέλεσε την απαρχή του κακού. Ε, μετά εκ των πραγμάτων και λόγω της δουλειάς αλλά και μίας έμφυτης τάσης να πωρώνομαι και να τρωω κολλήματα έγινα κι εγώ σε πρώτη φάση Internet freak, σε δεύτερη φάση No Lifer. Περαστικά μου!

Ζόρικο αυτό το Σαββατοκύριακο.

Πολύ ζόρικο. Φαντάσου ότι ξεκίνησε απ' την Πέμπτη. Έχουμε και λέμε:

Πέμπτη: 1 παράσταση, 300 άτομα, 1 τραπέζι, 1 ξενύχτι.
Παρασκευή: 1 απ' τα ίδια, 1 ξύπνημα φίλου από λάθος τηλέφωνο.
Σάββατο: 1 υποψήφιος γκόμενος που θα γίνει για άλλη μια φορά "φίλος", 1 φαγητό έξω, 1 φιλική (ειλικρινής όμως) απογοήτευση, 2 γάμοι, άλλο 1 τραπέζι.
Κυριακή: 1 συνεργασία για διόρθωση κειμένων, 1 μνημόσυνο, 630 € για κουμπαριλίκι, 1 φαγητό έξω.

Τα χάι λάιτς του ΠΠΣΚ;

1) Τα ψεύτικα χαμόγελα αμηχανίας. Οι φίλοι που δεν είπαν "συγχαρητήρια" από καρδιάς. Μάλλον δεν περίμεναν την όποια επιτυχία. Ή καλύτερα...περίμεναν μια παπάρα σαν όλες τις άλλες. Ατύχησαν και μπήκαν στη μακροσκελή λίστα.

2) "Οι ντεκαντάνς παπάδες". Όπως επληροφορήθην χθες το βράδυ εν ώρα φαγητού, όταν σε ένα γάμο διαλέγεις παπάδες άλλης περιοχής είναι σαν να θεωρείς τους παπάδες της δώθε περιοχής "ντεκαντάνς". Γαμώ! Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί έτσι... Κοίτα να δεις πως σου ανοίγει τους ορίζοντες ένα χοιρινό φιλέτο τρικολόρε! Ήταν και αλμυρούτσικο...

3) Η φίλη μου. Που για άλλη μια φορά με απογοήτευσε για τις επιλογές της. "Δικαίωμά της" θα μου πεις. Δικαίωμά μου όμως να έχω απογοητευτεί και να μη ξέρω αν πρέπει για άλλη μια φορά, να τη συγχωρέσω. Γιατί καλά τα ακριβά σχολεία, τα ακριβά αμάξια και το γυναικείο στυλ, αλλά αγάπη μου, τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους.


Ευτυχώς που ήρθε η Δευτέρα. Να κουραστώ πολύ και να μη σκέφτομαι.

9-1 ροζ. Σύγχιση. Αν μπορούσα μόνο να τα βάλω με το μυαλό. Στην περασμένη ώρα που μετράει πάντα εις βάρος. Στο χρόνο που δεν δέχεται ούτε μια δικαιολογία. Στην απουσία. Η σιωπή είναι κάτι που δεν ξέρουν οι αισθήσεις. Οι δικές σου. Που ζουν με δικαιολογίες για να ναι ολα σωστά όπως τα πραξε ο καλός θεός, βολικά για τη θλίψη. Βολικά και για τα λόγια τα μεγάλα.Στη μέθη που φέρνει θλίψη. Στην ανάγκη του όλα τα περιμένω, ως που θα μεγαλώσω αρκετά. Για να δω οτι στάμπα είναι η ζωή. Τσάμπα καμιά ευχή. Ούτε ένα σαγαπώ. Μόνο χάδια, φιλιά και τραύματα που τα σταματούν τα ρινγκτοουνς μες στα σκοτάδια. Που τα γαμάει η γαμημένη φωλιά που έβγαλε ρίζες και δεν τη ξεκοιλιάζει μήτε ο σατανάς. Στης ψυχής κρυφά βουητά. Που μιλούν για απελπισία μέσα στη ζάλη. Και οραματίζονται το τίποτα. Να ρχεται γρήγορο και γλυκό. Κι αυτό το βράδυ.

Μάτια κλειστά. Καθώς ο αγέρας από το ανοιχτό παράθυρο του συνοδηγού χτυπάει πρόσωπα χωρίς εκφράσεις, για να μη τα καταλάβει ο τρόμος καθώς πάνε να συναντήσουν ξανά το πνιγηρό του χαμόγελο. Ακολουθία οι σκέψεις, οι άνθρωποι χώρεσαν στο μισοάδειο σήμερα ποτήρι του μαύρου καφέ. Με κεραίες που φωνάζουν πως έρχεται. Μια σειρά από χωρίς νόημα λέξεις που πρέπει δεν πρέπει θα φέρουν σύννεφα στην απαλή κοιλιά σου. Πόνοι παγεροί που τους φέρνει η Σιβηρία του δωματίου κι ας μπήκε ο Σεπτέμβρης. Πανσέληνος. Βήχας. Κόμπος στο στομάχι. Πίκρα στο λαιμό. Εσύ ευχήθηκες να ήσουν εκεί. Στον ένα σιωπηλό πλανήτη με τα αστέρια τα γαλάζια. Τα χαμόγελα από στραβά δόντια παιδικά. Τα χαμόγελα λιπ γκλος. Και τη μυρωδιά του σπιτικού φαγητού. Σε αυτό το δρομολόγιο εσύ θα είσαι το σταυρουδάκι. Του Θεού που πέθανε πάλι σήμερα. Αφήνω τους πόρους στο δέρμα να ορθώνονται μικρές κόκκινες κουκίδες εγωισμού. Ο εγωισμός μου που λατρεύεις . Ο εγωισμός μου που λατρεύω να μισώ. Φεύγω να γίνω για λίγο άνθρωπος. Δυο αντίο μια συγνώμη κι ένα εκατομμύριο μάταια δάκρια. Εδώ είναι ακόμα η ίδια ζωή. Εκεί γεννήθηκαν δυο πεταλούδες.