Ζόρικο αυτό το Σαββατοκύριακο.

Πολύ ζόρικο. Φαντάσου ότι ξεκίνησε απ' την Πέμπτη. Έχουμε και λέμε:

Πέμπτη: 1 παράσταση, 300 άτομα, 1 τραπέζι, 1 ξενύχτι.
Παρασκευή: 1 απ' τα ίδια, 1 ξύπνημα φίλου από λάθος τηλέφωνο.
Σάββατο: 1 υποψήφιος γκόμενος που θα γίνει για άλλη μια φορά "φίλος", 1 φαγητό έξω, 1 φιλική (ειλικρινής όμως) απογοήτευση, 2 γάμοι, άλλο 1 τραπέζι.
Κυριακή: 1 συνεργασία για διόρθωση κειμένων, 1 μνημόσυνο, 630 € για κουμπαριλίκι, 1 φαγητό έξω.

Τα χάι λάιτς του ΠΠΣΚ;

1) Τα ψεύτικα χαμόγελα αμηχανίας. Οι φίλοι που δεν είπαν "συγχαρητήρια" από καρδιάς. Μάλλον δεν περίμεναν την όποια επιτυχία. Ή καλύτερα...περίμεναν μια παπάρα σαν όλες τις άλλες. Ατύχησαν και μπήκαν στη μακροσκελή λίστα.

2) "Οι ντεκαντάνς παπάδες". Όπως επληροφορήθην χθες το βράδυ εν ώρα φαγητού, όταν σε ένα γάμο διαλέγεις παπάδες άλλης περιοχής είναι σαν να θεωρείς τους παπάδες της δώθε περιοχής "ντεκαντάνς". Γαμώ! Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί έτσι... Κοίτα να δεις πως σου ανοίγει τους ορίζοντες ένα χοιρινό φιλέτο τρικολόρε! Ήταν και αλμυρούτσικο...

3) Η φίλη μου. Που για άλλη μια φορά με απογοήτευσε για τις επιλογές της. "Δικαίωμά της" θα μου πεις. Δικαίωμά μου όμως να έχω απογοητευτεί και να μη ξέρω αν πρέπει για άλλη μια φορά, να τη συγχωρέσω. Γιατί καλά τα ακριβά σχολεία, τα ακριβά αμάξια και το γυναικείο στυλ, αλλά αγάπη μου, τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους.


Ευτυχώς που ήρθε η Δευτέρα. Να κουραστώ πολύ και να μη σκέφτομαι.