It just ain't fair - this thing called loving
When one step there and the other feels nothing
I would have done anything for you
I still love you, baby I adore you

Πάντα έλεγα ότι δε μου αρέσουν τα παρακλητικά τραγούδια των χωρισμών, αυτά που σε κάνουν ράκος και τσαλακώνουν εγωϊσμό και αξιοπρέπεια, ότι έπρεπε να ξεμπερδεύω αποφασιστικά και με συνοπτικές διαδικασίες και... case closed! Χωρίς δράματα και κλάματα και πάνω από όλα προστατεύοντας το πολύτιμο εγώ μου.

Όμως τελικά τι είναι ο έρωτας αν δεν είναι άνευ όρων παράδοση του εγώ μας; Εκεί που δεν υπάρχεις, εκεί που η λογική δε χωρά, εκεί που όσα χιλιόμετρα κι αν έχει γράψει το κοντέρ των εμπειριών σου νιώθεις σαν να γεννήθηκες χθες και το μυαλό σου είναι άδειο από πρέπει. Σαν το μικρό παιδί βουτάς το χέρι σου στο γλυκό χωρίς να σκέφτεσαι αν το βάζο θα πέσει από το ράφι και θα σπάσει. Kαι το ζεις στο ζενίθ.
Έχω αρχίσει να πιστεύω πως αν κάποιος αρχίσει να βάζει λογική, στρατηγικές και κοινωνικές επιταγές σε αυτό το θεϊκό που γεννιέται όταν δύο άνθρωποι ερωτεύονται, τότε ο έρωτας παύει να είναι έρωτας είναι κάτι άλλο πιο μικρό και πιο καθημερινό, χάνει τη μοναδικότητά του, γίνεται μία από τα ίδια. Κι αν θέλεις να ζήσεις μια ζωή συμβατική, κι αν η κοινωνία και όχι το μέσα σου είναι αυτή που σου υπαγορεύει τις επιλογές σου και τα βήματα που κάνεις με το ταίρι σου, τότε χάνεις τη θεμελιώδη ουσία του έρωτα, που είναι η απόλαυση του να δίνεις όλο σου το είναι σε εκείνον που κάνει την καρδιά σου να χτυπά δυνατά και τα κύτταρά σου να τον ζητούν κάθε στιγμή. Αν πάλι μέσα σου έχουν φυτρώσει τα ζιζάνια εκείνα, οι μελίγκρες του έρωτα από τις εμπειρίες του παρελθόντος που δεν σε αφήνουν να αφεθείς, γιατί φοβάσαι, γιατί δεν εμπιστεύεσαι, γιατί κάτι τριβελίζει το μυαλό σου και σου λέει ότι πρέπει να κρατάς πισινή, τότε λυπάμαι, το τρένο με προορισμό τον έρωτα θα αρχίσει να αλλάζει κατεύθυνση και αν όλα αυτά στην πορεία δεν φύγουν θα καταλήξει σε ένα ερειπωμένο χωριό γεμάτο σκιές από το παρελθόν που θα είσαι πιο μόνος από πριν κι όλο πιο μόνος.
Κι όπως οι μεγάλοι έρωτες προσφέρουν μεγάλες στιγμές, έτσι και οι μεγάλοι χωρισμοί οδηγούν σε ναυάγιο και πόνο αναπόφευκτο, σε ψυχική αιμορραγία που μπορεί να πάρει καιρό, σε τσαλάκωμα του εγωϊσμού και της αξιοπρέπειας. Τότε είναι που έρχονται τα τραγούδια αυτά να αποθεώσουν το μεγαλείο της πτώσης.
Αναρρωτιέμαι όμως, τα άλλα τραγούδια, που ακούγονται σαν όρκοι αιώνιας αγάπης, κατά πόσο τελικά επαληθεύονται;