A

KOYKΛΑ ΜΗΧΑΝΙΚΗ, ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΜΕ ΞΑΝΘΑ ΜΑΛΛΙΑ. ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΠΟΙΑ ΑΛΛΑ ΤΗΣ ΜΟΙΑΖΩ; ΘΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΣΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΘΑ ΘΕΛΑ ΚΑΙ ΓΩ ΑΛΛΑ ΕΚΕΙΝΗ ΘΑ ΛΑΤΡΕΥΕΙ ΤΙΣ ΤΟΜΑΤΕΣ. ΣΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΘΗΤΑ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΣΟΧΕΣ ΤΩΝ ΝΤΟΥΛΑΠΙΩΝ ΤΗΣ ΚΟΥΖΙΝΑΣ. ΣΑΝ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ. ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΩΡΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ Η ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΗ ΟΛΩΝ. ΜΕ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΧΑΡΤΙΝΑ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙΑ ΧΩΡΙΣ ΚΟΛΑ. ΒΡΕΓΜΕΝΑ ΣΚΟΡΠΙΑ ΧΥΜΑ ΣΤΗ ΑΠΑΤΗΤΗ ΑΥΛΗ. ΣΤΟ ΔΙΣΚΟ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ. ΣΦΗΝΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ Η ΚΟΥΚΛΑ. ΚΙ ΟΥΤΕ ΚΙ ΑΥΤΟ ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΩΡΑ.ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΣ ΖΗΛΕΥΩ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΑΖΑ ΜΑΛΛΙΑ.

Η ΒΡΟΧΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ. ΚΑΙ Η ΜΑΥΡΙΛΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΕΚΕΙ. ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΦΩΤΕΙΝΗ ΤΗΝ ΜΕΡΑ. ΤΗΝ ΑΠΕΡΑΝΤΑ ΑΔΕΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ.

Eρημες πόλεις. Όπως τότε. Γλοιώδη χέλια και πάλι και τρωκτικά αφηνιασμένα άλλα με πόδια στη γη και άλλα με φτερά στον ουρανό να κανουν τον αέρα ασφηκτικό σαν το καλώδιο που μου πέρασες από το λαιμό. Σου είπα ψεματα πως μου άρεσε. Στην πραγματικότητα το απόλαυσα. Με είδα να πεθαίνω από ζήλεια. Για να γίνω πρωταγωνίστρια. Στον οδοιρμό. Στην τρέλα. Στην απελπισία. Στην ερημιά της βροχερής πόλης. Στις τρύπες από τσιμέντο που μου άφηναν σκόνη στα μάγουλα και τα μαλλιά ενώ τα τράβαγα. Σαν μπαλόνια που θα με τράβαγαν ψηλά με τη σειρά τους. Όπως αυτό που δεν έγινε ποτέ. Βροχή, κερί, σιωπή απελπιστική για να την αντέξουν μικρές ανύμπορες παιδικές καρδιές. Σε αρχεία υπολογιστών τερατογεννημένες. Και η ώρα να γερνάει. Όπως συμβαίνει πάντα. Με το κερί ακόμα φυτιλιασμένο. Να φωτίζει υπεροπτικά τη φρίκη των τοίχων. Όπως έκανε και τότε. 25 χρόνια τα ίδια κάνει.

Καμία σκέψη δεν μπορεί να σταματήσει αγώνες δρόμου με έπαθλο το πάθος στα κατακόκκινα χείλη. Το πιο σπουδαίο όργανο ορμονικών συγκρούσεων από όλα, αυτό που όρισα ως την πιο σημαντική συμπαντική αρχή σε μια ατέρμονη συν-ουσία. Ένα οβάλ μαλακό κολλώδες αυγό, σχηματίζει διαδρόμους ζικ ζακ. Περιφέρεται ή κολυμπά σε υγρές απεικονίσεις γαλάζιων ματιών, κλειστών βλεφάρων, σκληρών τενόντων, υφές γλυκιάς μέθης από σιρόπι και λιωμένο αρωματικό κερί. Κι έπειτα κατρακυλώντας φτάνει στους κλειδωμένους πνεύμονες και την κραυγαλέα θορυβώδη καρδιά, κάνοντας την ήττα της εκπόρθησης απαλή όσο τα μαγουλά σου, τα σφραγισμένα σου πόδια, τα μάτια σου. Ατρόμητη ανικανοποίητη αίσθηση απέραντου. Που ξεκίνησε το μεγάλο όργανο για να προσφέρει μόνο μεγάλη τη συγκίνηση της μάχης. Που και σήμερα θα τους δώσει το ίδιο σημείο εκκίνησης. Αυτό. Στο σύνολο της πράξης; δυο απελπισμένοι, διογκωμένοι εγκέφαλοι.

Μήτε ελευθερία λόγου μήτε ελευθερία αρβανιτάκη

Λιγο έλειψα και τα κάνατε πουτάνα. Θα δώσω τα δικαιώματα του ντεθ προυφ για να πάρω την αρχισυνταξία και του κολαζοπεριοδικού. Δεν είναι κατάσταση αυτή! Η ψυχολογία του τελευταίου μπλόγκερ-δημοσιογράφου-δελιολάνη πρέπει να καταπολεμηθεί εγκαίρως με ένα ισχυρό αντιτετανικό εμβόλιο. Τουτέστιν φέρε βότκες φέρε πάλι...Γιάννη!!!!

"Αποτυχημένες πρωτιές για όλους


Κάποτε, είχα αποφασίσει να έχω τους καλύτερους βαθμούς στο σχολείο. Προσοχή, όχι να είμαι ο καλύτερος ή ο πιο έξυπνος ή ο πιο δημιουργικός στη τάξη μαθητής. Απλά να έχω τους καλύτερους βαθμούς, με άμεσους και έμμεσους τρόπους.
Δεν τα κατάφερα, υπήρχαν άλλοι με ακόμα καλύτερους βαθμούς.
Αργότερα, όταν ανακάλυψα ότι υπάρχει και γυναικεία σεξουαλικότητα εκτός από την αντρική, αποφάσισα να γίνω ο καλύτερος εραστής, να μάθω όλα τα φανερά και απόκρυφα κόλπα, όλες τις απαγορευμένες τεχνικές ακόμα και αν ήταν απαραίτητο, να πουλήσω την ψυχή μου στην εκκλησία (δίνει τις καλύτερες προσφορές).

Στην πορεία ανακάλυψα ότι, ναι μεν είχα βελτιωθεί και είχα γίνει Black&Decker του σεχ, αλλά υπήρχαν πολλοί και πολλές που με ξεπερνούσαν. Να μην τα πολυλογώ, όλες μου οι προσπάθειες να επιτύχω μια πρωτιά σε καποιον τομέα απέτυχαν.
Να καταδυθώ στο μεγαλύτερο βάθος που έχει φτάσει άνθρωπος. Ξεπεράστηκα
Να φάω τα πιο πολλά προφιτερόλ. Δέκατος στον κόσμο κατατάχτηκα και είχα γίνει 140 κιλά λίπους και σοκολάτας.
Πήρα μέρος σε πρωταθλήματα σκακιού σε πάγο, αθλήματα όπως 100 μέτρα επί κοντώ, ενόργανο μπάσκετ, σκοποβολή με τούρτες. Ή δεν έφτανα στην κορυφή ή έφτανα και αμέσως υπήρχαν άλλοι που με ξεπερνούσαν.
Ο οργανισμός μου όμως απαιτούσε μια πρωτιά. Αν όχι στις επιτυχίες τότε στις αποτυχίες. Πρωτιά να’ ναι και ας είναι ό,τι να’ ναι. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα όπως ακριβώς το εφαρμόζει η εκκλησία και η τηλεόραση.
Έτσι αποφάσισα να γίνω ο χειρότερος πολίτης. Λέρωνα, φώναζα, μάλωνα με όλους, δεν υπολόγιζα τίποτα και κανένα χτυπούσα τις μάνες στις παιδικές χαρές και έφτυνα τα παιδάκια στο χαμογελαστό στόμα τους. Κατέθεσα μήνυση σε όλη την γειτονιά μου και τηλεφωνούσα για ασήμαντο λόγο στην αστυνομία, στο δήμο, και στις εφημερίδες. Μόνο οι εφημερίδες το εκτίμησαν, επειδή δεν τους ένοιαζε αν αυτά που έλεγα ήταν αληθινά ή αποκυήματα της φαντασίας. Πίστευα πως βρισκόμουν σε καλό άθλιο δρόμο και ότι ο βόρβορος που θα κυλιόμουν θα ήταν ολόδικός μου. Απογοήτευση. Όχι απλά στην τελευταία ή στην πρώτη δεκάδα, αν προτιμάτε, δεν ήμουν αλλά χιλιάδες κόσμου με ξεπερνούσαν. Δεν πίστευα ότι υπάρχουν τόσοι τρόποι τους οποίους αγνοούσα, για να γίνεις ο χειρότερος πολίτης. Επίσης δεν το περίμενα η χώρα μου να έχει τόσους πολλούς άχρηστους και κακόψυχους πολίτες. Και οι πιο πολλοί ήταν με κοστούμια, γραβάτες και ακριβά μαύρα αυτοκίνητα με ελληνικές σημαίες καρφωμένες στο καπώ.
Δεν το έβαλα κάτω και το γύρισα στην δημοσιογραφία. Να τονίσω ότι επειδή δεν είμαι δημοσιογράφος θα μπορούσα πολύ άνετα να γίνω ο χειρότερος όλων τους.
Πού τέτοια χαρά!
Ήταν απίστευτο, έγραφα ό,τι ήθελα, όπως ήθελα, για όποιον να ‘ναι, υπαρκτά και ανύπαρκτα γεγονότα, χωρίς λογική, ειρμό, συνοχή, πολλές φορές καθόμουν με τον κώλο στο πληκτρολόγιο και ότι τυπωνόταν στην οθόνη το τιτλοφορούσα «ΚΩΛΟΘΕΜΑ» και το έστελνα προς δημοσίευση.
Περιμένοντας μάταια, μπινελίκια και μηνύσεις φανεράκουσα τα αφεντικά να συζητάνε ότι οι χειρότεροι δημοσιογράφοι είναι οι τάδε . Αναφέρθηκαν καμιά 150 ονόματα. Δηλαδή στην καλύτερη των περιπτώσεων θα ήμουν 151ος?
Ρώτησα & έμαθα ότι για να γίνεις κακός δημοσιογράφος πρέπει να έχεις καλές γνωριμίες, να έχεις κρατικούς χορηγούς, να επιλέγεις πλευρά αλλά χωρίς να εκφέρεις γνώμη, να βάζεις άλλους να αρθρογραφούν και κυρίως να εκδίδεις μια ακόμα εφημερίδα σε μια χώρα που έχει ήδη τα πιο πολλά έντυπα.
Α, και να δηλώνεις «ανεξάρτητος».
Δεν το έβαλα κάτω. Αποφάσισα να γίνω ο χειρότερος μπλογκερ. Να μην τα πολυλογώ, βλέπετε γύρω σας τι χάλι κυκλοφορεί, οπότε και εδώ απέτυχα.
Τώρα προσπαθώ να αποκτήσω τους χειρότερους αναγνώστες.
Ίσως να ξαν’ αποτύχω και αντίθετα, να αποκτήσω τους καλύτερους.
Ίσως να έχω και από τα δύο είδη.
Ίσως έχω πάψει να ενδιαφέρομαι για πρωτιές, κανονικές ή ανάποδες.

Χαράλαμπος Σγουραμάλης"






Από το blog http://syngrafo.blogspot.com .
Απλά υπέροχος.

Αφιερωμένο.. Εξαιρετικά. Γιατί δε χρειάζεται πάντα να είμαστε πρώτοι. Και ο τελευταίος έχει το λόγο ύπαρξής του. Άλλωστε, αναρωτιέμαι, τί θα γίνουν οι τελευταίοι σε περίπτωση...τούμπας;

"Αυτή η χώρα ζει σε μια αέναη σαπίλα", άκουσα να λέει η ξανθιά βαμμένη 60άρα, αναμασώντας τη βαρύγδουπη λέξη που άκουσε στο μεσημεριανό Μπορώ. Περίμενε κι εκείνη, όπως κι εγώ άλλωστε, να ταξιδέψει με την πρώτη θέση του εξαίσιου ελληνικού ΚΤΕΛ. Κι εκεί, ανάμεσα σε δύο λεωφορεία, στις εξατμίσεις ενός νέου κι ενός γεροντότερου πλοίου της ασφάλτου να κάθεται εκείνη μαυροντυμένη με μια πράσινη τσάντα γεμάτη ρούχα.

Μασώντας την τσίχλα της μιλά στη συνομίληκη φίλη της και κοιτά υπεροπτικά τους αλλοδαπούς που περιμένουν να φύγουν, τους φοιτητές που η μοίρα τους τίναξε στις "τρεις γέφυρες", τους άντρες που αγκαλιάζουν την, εδώ και σχεδόν μισό αιώνα, γυναίκα τους, την έγκυο που με την κοιλιά φουσκωμένη μέχρι το στόμα κρατά το σακ βουαγιάζ της βαστώντας παράλληλα ένα παιδί στο δεξί της χέρι. Κι εκείνο βαστά στο χέρι του μια κούκλα - μωρό που όταν την κουνάς ανοιγοκλείνει τα μάτια της.

Και η "αέναη σαπίλα" συνεχίζει απτόητη το ρόλο της. Σκαρφαλωμένη στα πρώην νοσοκομειακά τσόκαρα με πάτο από φελιζόλ, τρεκλίζει για να δώσει πρώτη την τσάντα της στον ιδρωμένο οδηγό, χωρίς να προσποιηθεί ούτε καν ότι τον κοίταξε. Απλώνει το χέρι για να κρατηθεί από τη σιδερένια πόρτα, παίρνει μια βαθιά ανάσα για να αντέξει τη μουσική του λεωφορείου και ανεβαίνει στο δικό της τροχοφόρο Γολγοθά.

Αέναη σαπίλα, αέναων ανθρώπων που αρνούμενοι την κατάδική τους ύπαρξη, προσπαθούν μάταια να συνυπάρξουν με τους κοινούς θνητούς.

Λαέ μου!

....

Trust in me, baby, give me time, gimme time, um gimme time.

I heard somebody say, oh, “The older the grape,

Sweeter the wine, sweeter the wine.”

Oh, my love is like a seed, baby, just needs time to grow,

It’s growing stronger day by day, yeah,

That’s the price you’ve got to pay.

Trust in me, baby, give me time, gimme time, please, a little more time.

Takes a road runner just a little bit uh-longer, dear,

Oh, to make up my mind, I gotta make up my mind.

Oh, my love is like a seed, baby, just needs time to grow,

It’s growing stronger day by day,

That’s the price that we both got to pay.

I gotta know, know that I’m ready, oh ready to settle down,

‘Cause I think too much of your loving, baby,Yeah,

I don’t wanna mess your life around!

So if you love me like you tell me that you’re doing, dear,

You shouldn’t mind paying the price, any price, any price.

Love is supposed to be that special kind of thing,

Make anybody want to sacrifice.

Oh, my love is like a seed, baby, just needs time to grow,

It’s growing stronger day by day,

That’s the price we both gotta pay.

Trust in me baby, trust in me baby,

Trust in my love, in my heart.

Keep the faith, baby, keep the faith in me, dear, in my love.

Don’t turn your face away from me, dear, oh you leave a lost girl,

Oh, don’t turn your love away, no no no no no no no,

You gotta believe in me, baby, yeah, trust me dear, oh...

Άγχος. Άγχος. Πολύ άγχος!

Άγχος για λεφτά, για το περιοδικό που δεν κλείνει, για τις διαφημίσεις που δεν έρχονται. Άγχος για τις καταχωρήσεις που τελικά είναι πολλαπλάσιες του πολύ και "τί θα κάνουμε τώρα με τα κείμενα". Άγχος με τον κύριο από πάνω μου που περιφέρεται με διπλωμένα τα χέρια στο στήθος και διπλωμένη ψυχή στα πέντε. Τί φταίει;

Και ερωτώ:

Γιατί δε δίνουν σε όλους τους εργαζόμενους δωράκι μαζί με την κάρτα που χτυπούν δυο - τρία λεξοτανίλ; Έτσι θα ζούσαμε όλοι ευτυχισμένοι σε μια χαρούμενη παρωδία, με λουλουδάκια να φυτρώνουν δίπλα μας, πουλάκια να χαζολογούν και δε θα δίναμε μία για τα ζώα που είναι ζωότατα, για τον συνεργάτη που είναι υπέρ του δέοντος τσαχπινούλης, για το καρφί του υπογείου.

"Αλέξη" κανείς;

Καμμιά φορά ανοίγει η πόρτα σιγά σιγά και μπαίνεις.

Φοράς κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια.

Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου 72 φράγκα και φεύγεις.

Έχω μείνει στη θέση που με άφησες για να με ξαναβρείς. Όμως πρέπει να έχει περάσει πολύς καιρός γιατί τα νύχια μου μακρύνανε

και οι φίλοι μου με φοβούνται. Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες

έχω χάσει την φαντασία μου και κάθε φορά που ακούω "Κατερίνα" τρομάζω.

Νομίζω ότι πρέπει να καταδώσω κάποιον.

Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε πως είσαι εσύ.

Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια.

Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.

Στο μυαλό είναι ο Στόχος

το νου σου ε;