Eρημες πόλεις. Όπως τότε. Γλοιώδη χέλια και πάλι και τρωκτικά αφηνιασμένα άλλα με πόδια στη γη και άλλα με φτερά στον ουρανό να κανουν τον αέρα ασφηκτικό σαν το καλώδιο που μου πέρασες από το λαιμό. Σου είπα ψεματα πως μου άρεσε. Στην πραγματικότητα το απόλαυσα. Με είδα να πεθαίνω από ζήλεια. Για να γίνω πρωταγωνίστρια. Στον οδοιρμό. Στην τρέλα. Στην απελπισία. Στην ερημιά της βροχερής πόλης. Στις τρύπες από τσιμέντο που μου άφηναν σκόνη στα μάγουλα και τα μαλλιά ενώ τα τράβαγα. Σαν μπαλόνια που θα με τράβαγαν ψηλά με τη σειρά τους. Όπως αυτό που δεν έγινε ποτέ. Βροχή, κερί, σιωπή απελπιστική για να την αντέξουν μικρές ανύμπορες παιδικές καρδιές. Σε αρχεία υπολογιστών τερατογεννημένες. Και η ώρα να γερνάει. Όπως συμβαίνει πάντα. Με το κερί ακόμα φυτιλιασμένο. Να φωτίζει υπεροπτικά τη φρίκη των τοίχων. Όπως έκανε και τότε. 25 χρόνια τα ίδια κάνει.