Καμία σκέψη δεν μπορεί να σταματήσει αγώνες δρόμου με έπαθλο το πάθος στα κατακόκκινα χείλη. Το πιο σπουδαίο όργανο ορμονικών συγκρούσεων από όλα, αυτό που όρισα ως την πιο σημαντική συμπαντική αρχή σε μια ατέρμονη συν-ουσία. Ένα οβάλ μαλακό κολλώδες αυγό, σχηματίζει διαδρόμους ζικ ζακ. Περιφέρεται ή κολυμπά σε υγρές απεικονίσεις γαλάζιων ματιών, κλειστών βλεφάρων, σκληρών τενόντων, υφές γλυκιάς μέθης από σιρόπι και λιωμένο αρωματικό κερί. Κι έπειτα κατρακυλώντας φτάνει στους κλειδωμένους πνεύμονες και την κραυγαλέα θορυβώδη καρδιά, κάνοντας την ήττα της εκπόρθησης απαλή όσο τα μαγουλά σου, τα σφραγισμένα σου πόδια, τα μάτια σου. Ατρόμητη ανικανοποίητη αίσθηση απέραντου. Που ξεκίνησε το μεγάλο όργανο για να προσφέρει μόνο μεγάλη τη συγκίνηση της μάχης. Που και σήμερα θα τους δώσει το ίδιο σημείο εκκίνησης. Αυτό. Στο σύνολο της πράξης; δυο απελπισμένοι, διογκωμένοι εγκέφαλοι.