Άγχος. Άγχος. Πολύ άγχος!

Άγχος για λεφτά, για το περιοδικό που δεν κλείνει, για τις διαφημίσεις που δεν έρχονται. Άγχος για τις καταχωρήσεις που τελικά είναι πολλαπλάσιες του πολύ και "τί θα κάνουμε τώρα με τα κείμενα". Άγχος με τον κύριο από πάνω μου που περιφέρεται με διπλωμένα τα χέρια στο στήθος και διπλωμένη ψυχή στα πέντε. Τί φταίει;

Και ερωτώ:

Γιατί δε δίνουν σε όλους τους εργαζόμενους δωράκι μαζί με την κάρτα που χτυπούν δυο - τρία λεξοτανίλ; Έτσι θα ζούσαμε όλοι ευτυχισμένοι σε μια χαρούμενη παρωδία, με λουλουδάκια να φυτρώνουν δίπλα μας, πουλάκια να χαζολογούν και δε θα δίναμε μία για τα ζώα που είναι ζωότατα, για τον συνεργάτη που είναι υπέρ του δέοντος τσαχπινούλης, για το καρφί του υπογείου.

"Αλέξη" κανείς;