Με το ζόρι παντρειά...

Την Παρασκευή είχαμε γάμο. Ήμουν μια απ' τους δύο κουμπάρους.
Την Πέμπτη φαγητά με τους κουμπάρους που ήρθαν από Βόρεια και την Τετάρτη κρεβάτι. Το γλέντι όμως ξεκίνησε από την περασμένη Παρασκευή που είχαμε το μπάτσελορ της νύφης, εξ' ου και η χρονολογική τούμπα. Ωραία μέχρι εδώ... "Και τί με νοιάζει εμένα;" θα με ρωτήσεις και δίκιο θα έχεις.

Δε θα σε αφήσω παραπονεμένο αναγνώστη μου (λαέ μου) και θα δώσω αμέσως τροφή στην τερατώδη φαντασία σου. Ο γάμος πρώτα απ' όλα άλλαξε ημερομηνία απ' την ώρα που ο Κ.Κ.Ε. (ο Κωνσταντίνος Καραμανλής της Ελλάδος - μην πάει αλλού ο νους σου) αποφάσισε με το έτσι θέλω να κάνει εκλογές. Άντε και βρήκαμε ημερομηνία. Άκυρα φυσικά τα προσκλητήρια με άνω των 50 ατόμων απώλειες, που εννοείται πληρώθηκε το κέτερινγκ για αυτούς κι ας μην ήρθαν λόγω ημέρας. Στη συνέχεια έχουμε και λέμε:

Στο μπάτσελορ πλακώθηκαν 3 φίλες μεταξύ τους για να μην κάτσουν λέει στο ίδιο τραπέζι και θιχτεί η μια για τις παπάρες που έλεγε η άλλη στα 18 της. "Ναι χρυσή μου", λέω εγώ ο έρμος ο πυροσβέστης (αλήθεια γιατί δεν υπάρχει το θηλυκό του "πυροσβέστη"; ) "η κοπέλα τότε ήταν 18, τώρα είναι 33, μάνα με δυο μωρά παιδιά!". "Δεν παίζει ρόλο" ήταν η απάντηση που έλαβα "και μη μας βάλεις στο ίδιο τραπέζι θα γίνει της μουρλής". Έσκισα λοιπόν το πλάνο των τραπεζιών και ξανάκατσα και το έφτιαξα απ' την αρχή βρίζοντας με ό,τι γαλλικό έχω στην εγκεφαλική κατοχή μου.


Φτάνουμε στην Παρασκευή (όχι τη Μεγάλη, την άλλη του γάμου). Εδώ αρχίζει το μεγάαααλο πανηγύρι:

Πρώτον: Ήμουν έτοιμη να μου πλακώσουν οι Ρώσοι, να έρθει ο κύκλος, να... ό,τι ασίχαστο βάλτο εσύ για να το καταλάβεις. Μετάφραση: Το φόρεμα που ανακάλυψα τελευταία στιγμή και αγόρασα ενώ το στένεψα με έκανε να μοιάζω σαν παραγεμισμένος λουκουμάς. Είμαι που είμαι, απέγινα η γυναίκα!

Δεύτερον: Παρασκευή πρωί ο άτακτος, καυστικός αφρός της αποτρίχωσης, έχοντας δημιουργήσει τη δική του προσωπικότητα, βρήκε στόχο το αριστερό μάτι και όχι το χέρι μου που ήταν ο αυτοσκοπός. Μετά από αρκετό κάψιμο, αλλοίωση στην όραση και παρακαλετό στο Θεό, τελικά αποφάσισε να μη με πολυπονέσει και να μην πάω στον οφθαλμίατρο που μου είπε ότι με περιμένει το απόγευμα.. Μα το απόγευμα;;;

Τρίτον: Παρασκευή πρωί η νύφη μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι δεν έχει μανικιουρίστα, γιατί το προηγούμενο βράδυ πέθανε ο κουνιάδος της και δεν άντεχε με το ψυχολογικό βάρος να τρέχει να φτιάχνει το χέρι της κάθε καημένης νύφης.

Τέταρτον: Ξεκίνησε η φίλη μου και πήγε σε μια άλλη μανικιουρατζού. Γυρνώντας όμως, την ώρα που βγάζει αλάρμ για να κάνει τη μανούβρα ώστε να παρκάρει στο γκαράζ βζντααααααααπ έρχεται μια φουριόζα και της κάνει τον προφυλακτήρα κατσαρό!

Πέμπτον: Η εν λόγω τύπισσα με το που κατέβηκε η νύφη - φίλη μου για ανταλλαγή στοιχείων έγινε σαφέστατα μπουχός αφήνοντάς την πίσω να ωρύεται και να ακυρώνεται η δουλειά της μάσκας "χαλάρωσης - κόντρα στις ρυτίδες - πανάδες- ξεκουραστείτε μια και καλή" που είχε βάλει αποβραδύς.

Έκτον: Ξεχάσαμε τις λαμπάδες για την εκκλησία. Ακόμη αγνοείται η τύχη τους.

Έβδομον: Στο τραπέζι του γάμου για να με περιποιηθούν, ενώ είχε ωραιότατο ψαράκι, γαρίδες και σολωμό, με πλάκωσαν στο γουρουνόπουλο, στο αρνί και στο κοκορέτσι με ένα τεραστίων διαστάσεων, αγχωτικό πιάτο, τιγκαρισμένο μέχρι το Θεό, τόσο που δε μπορούσες ούτε να βρεις μια ακρούλα να ακουμπήσεις για να κόψεις. Και ναι...δεν τρώω τέτοιου είδους κρέατα και κυρίως ντράπηκα να τους το φορέσω κολλάρο και να τους ζητήσω το φαγητό που ήθελα.


Και μετά ερωτώ η δύστυχη γυνή: Αξίζει να βλέπεις τα σημάδια που βαράνε όχι μόνο καμπανάκια, αλλά και γκονγκ απ' αυτά των Σούμο;


(η φωτο είναι απ' το www.lifo.gr)